domingo, 21 de mayo de 2017

Lluvia/ Ama




El cielo enfadado
viste su traje negro
se encabrita
refunfuña, brama.
Se lamenta
desborda de agua,
en catarata que no acaba.
Mis ojos inundado de agua
no amaina
A quien espero no acude,
¿Acaso vendrá?.
Mi canto
húmedo también
acompaña

al tiempo y a mis lágrimas.


Ára ipochy
omonde ijao hû
ha oñembohavara
ongyryry, okororô
Hasê.
Ohykuavo hesay.
Ndopavéi y ñehê.
Che resa iñamáma avei
ha osyry, ndopíri avei
ha ndoúi aha’arôva
ndouvéimako hi’â
Che purahéi
hi’ýva avei
omoirû
ára ha che resaýpe



Tu retrato/ Ne ra´anga



Sin conocerte
dibujo tu rostro,
tu cuerpo,
toco tu alma
y empiezo a conocerte.
Tu sonrisa alegre
en tu retrato
es alegría.
Tu cuerpo
incita al deseo.
Tu alma, agua clara.
observo.
Y te miro
desde tu imagen,
desde tu alma
y te amo,
empiezo a amarte.



Roikuaa’ÿre
amoha’anga nde rova,
nde rete,
añatôi ne ánga,
ha añepyrû roikuaa.
Nde pukavy rory ne ra´angápe
vy’a’ÿ mbogueha.
Nde rete mba´epota mombayha.
Ne ánga ysyry sakâ,
ahecha,
ha ama´ê nde rehe.
ama’ê nde rehe
ne ra’anga guive.
Ne ánga guive
ha rohayhu,
rohayhu ñepyrû.





El tiempo pasa / Ára ohasa




La gota de lluvia
penetra por la ventana,
cae y se deshace en la sala.
Cierro la ventana
y a través del cristal
veo pasar el tiempo.
El hilo de la lluvia cae
y va pasando.
El viento
trae una arrugada hoja seca
que cuelga en la ventana.
Veo parar el tiempo.
Retrocedo,
miro el cristal de la ventana
y veo mi rostro.
Veo pasar el tiempo
muy de prisa.





Amaresa oike avetâ rupi
ha ho’a, ojeka kotýpe.
Amboty ovetâ
ha ikupéguio
ahecha ohasa ára.
Ama rovykâ ho´a
ha ohasa ohóvo
Yvytu oipete
Yvyrarogue piru cha´î
omosaingo ovetâre.
Ahecha ohasa ára
Aguevi ha ama´ê
ovetâ rováre ha ipype
ahecha che rova.
Ahecha ohasa ára,
pya´ete ohasa.


Hayku




Vare´a ñaña                                        El hambre cruel
mitä ryépe pñe'ë                                 en el vientre del niño
nokirirïvéi                                           inquieto vive.

Haiku





Samu´ü poty                                         La flor samu´u
ka´aru hovy asy                                  tiñe la tarde azul
omomorotï                                          de blancoblanco.

Ynambu’i



Kuarahy iñakãsëmívo ararapópe. Ynambu’i oheja hupa, ojetyvyrovyro ha osë ñúre oñehembi’u reka.
Oturuñe’ë ha heko tujápe oguata, oveveroky jepi hína.
Cuando el sol asoma en el horizonte. La perdiz deja su nido, se sacude y sale al campo en busca de comida.
Silba y como de costumbre camina y de vez en cuando vuela bajito.

Peichahágui ohecha tatatï po’i opu’ãva javorai’ígui.
De repente ve un hilito de humo que se levanta de un pequeño matorral.

Sapy’aitérõ çuarã tata oñekumberéi ha ikonikoni ñúre.
Ynambu’i itarovaite, opere, osapukái hatã hatãve.
Moõpa peime che irünguéra – he’i iñe’ë rasë ryapu sorópe.
Rápidamente el fuego lame y zigzaguea en el campo.
La perdiz enloquece, aletea, grita cada vez más fuerte.
Compañeros dónde están- dice con una temblorosa y rota voz.

Pykasu mombyrýgui ohendu Ynambu’i rasë ñembyasy ha oveve, pya’e pya’eháicha oveve
hapichápe omoirü.
Oveve Ynambu’i ári ha yvatégui iñe’ëme he’i – Eveve yvate che irü, pya’éke eveve yvate, yvateve ha ojupi ha oguejy osapukái jeyjeývo chupe.
La paloma desde lejos escucha el lastimero llanto de la perdiz y vuela,  vuela lo más rápido possible para acompañar a su prójimo.
Voló sobre la perdiz y desde lo alto con su peculiar voz le dijo- Vuela alto compañera, rápido vuela alto, lo más alto posible y sube y baja gritándole una y otra vez.

Arai ovu, ojepyso, ojave yvýre ha iñe’ë pyrusúpe yvatégui he’i.
Ani nde py’a tarova Ynambu’i, ñamboguéta açaite – ha oñohë y sakã, omboguarara ama.
La nube se infla, se extiende, se aproxima a la tierra y desde allí con su ronca voz le dice:
No te desesperes pequeña perdiz, apagaremos enseguida- y derramó agua clara,  torrentosa lluvia sobre el ardiente campo.


Ñu hendýva, pya’ete ogueve, otimbo, opyta.
Tatatï pya´ete isarambipa.Ynambu´i ha pykasu vy´ápe,
ama omboykuepárö jeje ipepo, oveve oho oiko porävetahápe.

El campo en llamas rápidamente se apaga y humea.
El humo se disipa y la perdiz y la paloma , mojadas de lluvia vuelan contentas hacia un lugar seguro.



                                                                Feliciano Acosta